ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ - του Δημήτρη Τζουβάνου

Εισαγωγή : Το κειμενο αυτό γραφτηκε ως συμβολη στη συζητηση Σπιθας Χαλανδριου-Βριλησσιων, στο θεμα του σκουπιδοτοπου της Κερατεας και της περι αυτόν συγκρουσης κρατους και τοπικης κοινωνιας. Αφορα κυριως τις Σπιθικες αναγκες πολιτικης ζυμωσης και δεν διαθετει τις προδιαγραφες ενός απλου κι ευρυτερα παρεμβατικου κειμενου. Αλλωστε, ο συντακτης του θεωρει ότι χωρις διαβαθμισμενο λογο στο εσωτερικο της κοινωνιας, είναι αδυνατη η υποκειμενικη της αρθρωση κι ανορθωση, κι ας λενε ότι θελουν οι λαϊκιστες-παρασιτοι της κεντροαριστερας κι αριστερας. Αυτό καθολου δεν υποτιμα τις αναγκες «μαζικου λογου», πλην θεωρει ότι ο ηδη διακινουμενος ως τετοιος, μαζι κι αυτος των περισσοτερων Σπιθιστων, (βλ. πχ. ομιλιες μελων της ΣΕ) αποτελει μερος του προβληματος, όπως και η απαιτηση κι αυταπατη τους ότι κατι τετοιο μπορει να διορθωθει «τεχνικα» κι «ακοπα» ή με «ομιλιες-καταγγελιες». Εξ αλλου, οι κοινωνικες αντιστασεις, όπως στην Κερατεα, εκφραζονται σε ηδη δυναμικα «ΟΧΙ» που ξεπερνουν τα συνηθη προτεινομενα των διαφορων «συμπαραστατων» και «καθοδηγητων», ενώ η αναβάθμιση και δικαίωσή τους, παραμένει πάντα το κεντρικο και συνθετο προβλημα που δεν αναγεται σε κάποια τεχνικη «συμπαραστασης» και «μαζικοποιησης».

Το ζητημα ΧΥΤΑ-Κερατεας, έχει πολλες πτυχες αλλά δυο βασικες πλευρες. Η μια αφορα τη συγκρουση κοινωνικων συμφεροντων και η άλλη την αποκρυψη της συγκρουσης αυτης κατω απ' τις επι μερους πτυχες του ζητηματος, τοσο απ' την κυβερνηση οσο κι απ' το ευρυτερο «κινημα υποστηριξης». Θα αναφερθουμε επιγραμματικα στις κυριωτερες επι μερους πτυχες, συνδεοντας τες με το κυριο προβλημα.


1)  Τα καταγγελομενα εκει «εργολαβικα συμφεροντα» είναι παντα παροντα στην κοινωνικη μας ζωη, με τροπο που οι λυσεις που προωθουνται δεν εξυπηρετουν την κοινωνια. Ο αρνητικος ρολος τους ωστοσο, δευτερευοντως μονο αφορα ευθεως, (παρ' ότι συχνα κραυγαλεα και προκλητικα) τις εκαστοτε επιλογες (νομοθετικες, στοχοθετικες, αναθετικες κτλ). Κυριως εκφραζεται στην ολη καθεστωτικη συγκροτηση και πολιτεια, η οποία ετσι αποκλειει την κοινωνια (τοπικα και συνολικα) απ' τη συμμετοχη κι ευθυνη στις επιλογες κι αποφασεις, ένω παραλληλα αλλοτριωνει τη σκεψη της συσκοτιζοντας τοσο το κυριο πολιτικο-πολιτειακο προβλημα οσο και τα επι μερους προβληματα (όπως στην Κερατεα) στα οποία εκφραζεται η ασυμμετοχη, ανευθυνη και καθεστωτικη αυθαιρεσια. Σκοπος είναι παντοτε η διατηρηση των αποφασεων εκτος κοινωνικου ελεγχου, μεσα από τα εκαστοτε μιγματα βιας-πειθους για τα τα οποία επιστρατευονται οι μισθοφορικοι μηχανισμοι και ο «ορθος λογος». Τα πραγματα οδηγουνται (με περισσοτερο ή λιγοτερο συστηματικο τροπο) σε διλημματα στα οποία η αντικοινωνικη «λογικη λύση» εμφανιζεται ως μονοδρομος (πχ. επειγουσες αναγκες, προστιμα από ΕΕ για σκουπιδοτοπους κτλ). Ο μονοδρομος αυτος, συχνα πραγματικος στο σημειο οπου τα πραγματα εχουν ηδη οδηγηθει, εν γενει παυει να είναι μονοδρομος στο πλαισιο του αναγκαιου ανασχεδιασμου και του αντιστοιχου πολιτικου συστηματος.

2)  Η ειδικοτερη διαχειριση του συνολικου κοινωνικου κοστους των προβληματων (όπως πχ. της οχλησης-ρυπανσης απ' τα αποβλητα) δινει παντοτε περιθωρια βελτιωμενων λυσεων, με τη βοηθεια και της τεχνολογιας.  Ετσι, βελτιωμενες τεχνικες διαχειρισης (πχ. εδώ, η εκτεταμενη εφαρμογη ανακυκλωσης απορριματων κτλ) είναι παντοτε αναγκαιες. Δεν αγγιζουν όμως τον πυρηνα των προβληματων τα οποία αφορουν παντοτε την κοινωνικοπολιτικη τους φυση, την κατανομη δηλ. του εκαστοτε κοινωνικου  κοστους, ειτε αυτου της τεχνικης-τεχνολογικης «απομειωσής» του, ειτε το μετα απ' αυτή απομένον, το οποίο και είναι παντοτε σημαντικο (πρβλ. πυρηνικα Ιαπωνιας, τοξικα αποβλητα «προηγμενης» Ευρωπης και ΗΠΑ κτλ). Οι «απομειωτικες-εναλλακτικες» λυσεις, παντοτε επιθυμητες, αποτελουν ψευδεις λυσεις στα ουσιαστικα προβληματα, κι ως «πολιτικος λογος» επιστρατευονται για τη συσκοτιση των πραγματων και την καθεστωτικη διαιωνιση, με τον ιδιο τροπο που το «κουρεμα» στα οικονομικα, παρ' ότι αναγκαιο, είναι ψευδολύση για την κοινωνια και φαρμακο παρατασης ζωης για το σαπιο συστημα. Συνολικα, ο λεγομενος «εναλλακτικος λογος» (εδώ ο οικο-λογος), αναγκαιος στη συμπληρωματικη του φυση (δηλ. ως στηρικτικος της αναγκαιας οικο-πρακτικης), ενσωματωνεται στη συστημικη προοπτικη όταν διεκδικει ταυτοτητα ολικου εναλλακτικου ιδεο-πολιτικου λογου (πρβλ. Αλ Γκορ, Γερμανοι πρασινοι, οικο-κομματα κτλ).

3) Το σκελος της βιας είναι παντοτε παρον στις κοινωνικες συγκρουσεις, ειτε οι συνθηκες επιτρεπουν να εκφραστει «ηπια» (ως απλη απειλη ή ως παρουσια ενός κλητηρα ή ενός αστυνομικου κτλ), ειτε οι συνθηκες επιβαλλουν κανονικες μαχες με πανοπλους κρατικους μισθοφορους κατά τα γνωστα. Κι ενώ οι (αποκαλυπτικες) υπερβολες στις μαχες αυτές αποτελουν τον  κανονα, ας θιξουμε εδω 3 αξιοσημειωτα στοιχεια.
α)  Αυτό που μετατρεπει σε αποκαλυπτικες (κι αποσταθεροποιητικες, εν γενει για τα καθεστωτα) μαχες τις συγκρουσεις αυτές είναι οι κοινωνικες αντιστασεις οι οποιες αχρηστευουν την προηγουμενη βαθμιδα βιας, αυτή του «ηπιου-ειρηνικου πειθαναγκασμου».
β)  Η «καταχρηση βιας», μ' οποιαδηποτε μορφη, από πλευρας κοινωνικων αντιστασεων, συνδεεται με την ενταση-εκταση και το «απροχωρητο» των προβληματων, αφορα όμως και το ελλειμμα προσανατολισμου της αμυνομενης κοινωνιας, στο οποιο συμμετεχουν τοσο η ελλειπης πολιτικοποιηση οσο και η ενσωματωση «ιδιωτικου-καθεστωτικου τυπου» στοχευσεων απ' τις οποίες οι κοινωνικες ομαδες δεν είναι απαλλαγμενες. Αυτά, καθολου δεν σημαινουν ότι καποια «πολιτικη» μπορει να αποφυγει τελειως τη βιαιη συγκρουση με τα καθεστωτα, ουτε αποτελουν λογο «μη αντιστασης» εν αναμονη «πολιτικης ωριμασης», ουτε απονομιμοποιουν τις πολυμορφες κοινωνικες εξεγερσεις. Αντιθετα τις προϋποθετουν όχι προς «επαναστατικη προπαιδεια» ή «καθοδηγηση» του γνωστου τυπου, αλλά ως το εν γενει αντιστασιακο-ελευθερωτικο εδαφος στο οποιο συντελουνται επι μερους κατακτησεις (εστω κι ασταθεις) και κοινωνικες οσμωσεις, αλλά κι οπου οπου γινεται δυνατη η επεξεργασια, αναβαθμισμενη στοχοθεσια και μεθοδολογια και γενικοτερα η συγκλινουσα πολιτικοποιηση της κοινωνιας. Στο ζητημα αυτό, είναι ιδιαιτερη η ευθυνη των κοινωνικων τμηματων (δηλ. προσωπων) που αναθετουν στον εαυτο τους τετοια καθηκοντα, κι απ' τα οποία η κοινωνια προσδοκα φωτα (κι όχι φλυαριες ή διαταγες). Εδώ, το συνθετο του προβληματος «κοινωνικη αντισταση-πολιτικη διεξοδος», μεταξυ αλλων, επιβαλλει (ετσι κι αλλοιως) τον διαρκη  «κινηματικο-πρωτοβουλο» χαρακτηρα των αντιστασεων και τον διαρκη «διαφωτιστικο-μη διατακτικο» χαρακτηρα των προσπαθειων για συγκλινουσα ιδεολογοπολιτικη αναβαθμισή τους. Στους ορους αυτους, προδιαγραφεται γενικοτερα η σχεση πρωτοποριων - κινηματος και η οντως πραγματωσή τους.
γ)  Οι καθεστωτικοι μισθοφοροι (αστυνομικοι κτλ.) δεν εξαντλουν την ταυτοτητα τους στο στοιχειο αυτό, παρα τη σημασια του, και παρα τον ιστορικο ρολο των σχετικων μηχανισμων (που χρειαζεται γενικη και ειδικη επαν-αναγνωση στο φως και του αειποτε κλεφταρματωλισμου, αλλά και μιας αποδιχαστικης ελευθερωτικης στρατηγικης...). Είναι παιδια των δερομενων πολιτων, και χθες ακομα σε καποια μαθητικη διαδηλωση ή πορεια τραγ-ωδουσαν  «της δικαιοσυνης ηλιε νοητε...». Η θεση τους (υπαρξιακη - ιδεολογοπολιτικη) είναι τραγικη,  καθως παλευουν να ισορροπησουν αναμεσα στο «δημοκρατικο καθηκον» όπως σπαστά το εχουν αφομοιωσει και το νοιωθουν, και το «δημοκρατικο καθηκον» με την εννοια της πειθαρχιας στην «εννομη ταξη» που εκπροσωπει το «δημοκρατικο» καθεστως.
Χωρις επεκτασεις στο σημειωμα αυτό, ας σημειωσουμε ότι το βαρος της ιδεολογοπολιτικης διεξοδου απ' την τραγικη αυτή θεση, των υπαλληλικων κοινωνικων τμηματων που εγκλωβιζονται απ' το καθεστως σε αντικοινωνικους ρολους, οφειλει να σηκωσει το ιδιο το κινημα με τις όποιες πρωτοποριες, λογο και πρακτικές του. Το κινημα οφειλει στον εαυτο του επιγνωση ότι οι ενοπλοι μισθοφοροι είναι δικα μας παιδια όπως κι αυτά του κάθε περιθωριου, επιγνωση ότι ο μπατσος κι ο καθεστωτικος είναι διαχυτος στην ταυτοτητα ολων μας, πλαϊ στον ανταρτη, καθως κι επιγνωση ότι οι αγωνες και οι συγκρουσεις οφειλουν να είναι παντα κοινωνικο-ελευθερωτικοι και συγκλιτικοι, πλαι στα ειδικοτερα επιδικα κι επικεντρωσεις τους.

4)  Η θεση ότι το Γενικο Συμφερον προηγειται του Τοπικου ή του Ατομικου, αποτελει ένα Ολοκληρωτικο Ιδεολογημα. Γενικοτερα η θεωρια του Κοινωνικου Ωφελιμισμου, ακρογωνιαιος λιθος του Φιλελευθερισμου, δεν είναι παρα η Πυλη προς τον Ατομικο Ωφελιμισμο ως έχει δειχθει ιστορικα, ειτε στη Φασιστικη ειτε στην Κοινοβουλευτικη εκδοχη της, για να περιοριστουμε στην πιο προσφατη ιστορια.  
Το ζητημα δεν εξαντλειται στο ότι  και το Γενικο Συμφερον συμπεριλαμβανει το Τοπικο, Ατομικο  κτλ, παρ' ότι δεν συντιθεται απ' το Αθροισμα τους.  Το ζητημα αφορα την αρση του προβληματος απ' το πεδιο του Συμφεροντος στο πεδιο προταγματων  Ανιουσας Κοινωνησης, όπως πρακτικα γινεται απτο απ' το Λογο-Πραξη της Αλληλεγγυης και της Αυτοθυσιας.
Με αυτή την εννοια, πχ. οφειλουν πολλοι να θυσιαστουν για να υπερασπισθουν Έναν, δηλ. να υπερασπισθουν Κατι που δεν υπακουει σε κανονες Αριθμησης.  Ομοιως εχουν κληθει συχνα στην ιστορια, οι «πολλοι» (ιδιως οι Ελληνες) να υπερασπισθουν «μεχρις ενός» Κατι, πραγμα που υπερβαινει τη Μετρικη του πραγματος ή το συμβατικο καθορισμο αυτου του Κατι, σε οτιδηποτε  λιγοτερο απ' ο,τι η Ελευθερια, στην Ενσωματη Μεταφυσικη της. Δεν προκειται λοιπον για απλη αριθμητικη, αλλά ουτε για Ασωματη Μεταφυσικη, αλλά για Ενσωματη Ανιουσα Κοινωνηση-Ελευθερωση, θεμα στο οποιο εδώ δεν θα σταθουμε αναλυτικοτερα.
Θα σημειωσουμε παντως, ότι το «πρωτα η Πατριδα»,  υπερβαινοντας κατ' αρχην το «γενικο συμφερον» (όπως αλλωστε η υπερβαση αυτή αποσαφηνιζεται και στο «υπερ βωμων...») απευθυνεται ως μορφωτικος λογος και προτεινομενο προταγμα προς τον καθενα. Ετσι, δεν αποτελει «γενικοσυμφεροντικο» οπλο στα χερια του κάθε χιτλερίσκου ή ψευδεκπροσωπου που το χρησιμοποιει για τη χειραγωγιση των αλλων, ή για να πεταξει τα σκουπιδια των δύο στην αυλη ενός τριτου. Για να το πουμε αλλοιως, επαναλαμβανοντας το γνωστο ασμα, «είναι άλλο να πεθαινεις για την Ελλαδα κι άλλο αυτή να σε πεθαινει».
Το κοινωνικοωφελιμιστικο ιδεολογημα, ουτε καν (επιτυχη) κανονιστικη συμβαση συνταγματικου τυπου δε μπορει να αξιωσει, κατά την ιστορια και παρα τις Ρουσαιϊκες συμβασιακες πρεμουρες, παραμενοντας ειτε ενας «ορκος πιστης στη βασιλισσα» δηλ. εργαλειο για καθεστωτικη χρηση, ειτε υπερβαινοντας τη θεσμικη του συρρικνωση με τον εκαστοτε «πατρωο-ελληνικο» τροπο. Στον τροπο αυτό, το «γενικο συμφερον» έχει υψωθει σε υπερ-θεσμικη (και υπερ-μετρικη) πιστη και προταγματα, σε ιδεολογια προσωπικης - κοινωνητικης φωτισης κι ευθυνης,  συχνα ακουμπωντας στα καρτερικα και τα «ανάγκα και θεοι πειθονται» μα παντα μεσα απ' αυτά  αναγεννωντας τα «τοις κεινων ρημασι πειθομενοι..», «την πολιν σοι παραδουναι ουκ εστι εμον, ουδε των οικουντων....», τον «πατριωτισμο των Ελληνων»  κτλ.
Γενικοτερα η συσταθμιση Στοχων και Θυσιων, αποτελωντας παντοτε ένα τραγικο προσωπικο ή συλλογικο διλημμα, δεν αναγεται στα περι Γενικου Συμφεροντος αλλά στη δυναμικη των Προσωπων και της Συλλογικοτητας τους (δηλ. στην Ενσωματη Μεταφυσικη τους = Ενσωματη Ανιουσα Διαλεκτικη τους), που με τη σειρα της δε μπορει να συρρικνωθει στα φιλελευθερα συμφεροντικα θέσφατα.

5)  Αν το «Γενικο Συμφερον» εκφραζει την ιδεολογια της αγέλης ή την αγελαία συγκαλυψη του Ατομισμου, το Τοπικο, Ατομικο κτλ. συμφερον ως προταγμα, ομολογει ρητα τον εγωιστικο κι αντικοινωνικο του χαρακτηρα. Η φιλολογία περι  «τοπικων κοινωνιων» και προτεραιοτητων, και γενικοτερα ο τοπικιστικος, φυγόκεντρος, κορπορατιστικος-συντεχνιακος  λογος, αποτελουν οργανικα στοιχεια του συγχρονου αθλιου «προοδευτισμου» μας. Οι βιοτικες αναγκες σε επι μερους κοινωνικα τμηματα (τοπικα, κτλ) είναι σεβαστες, κατά τα πιο πανω, γινονται όμως οντως σεβαστες όταν ενσωματωθουν σε Συγκλινοντα Κοινο Λογο, μεσα στον οποιο καθοριζεται και το Μετρο τους, δηλ. η ίδια τους η Πραγματωση. Σ' ένα τετοιο συγκλινοντα κοινο λογο, πχ. η ΓΕΝΟΜΠ ΔΕΗ δεν δικαιουται παρασιτικες επιχορηγησεις και οι «τοπικες κοινωνιες» δεν δικαιουνται τζαμπα υπεραξιες γης. Επισης, ο συγκλινων αυτος λογος, συγχωρει μεν αφετηριακα την ανεπαρκεια του τοπικου ΟΧΙ, δεν χωραει όμως εν γενει τον ενοχλημενο  γεροσαλιαρη της γνωστης διαφημισης - «να φυγετε να πατε αλλου!», δηλ. την ενοχλημενη ιδιωτεια.
Το ιδιο ατοπη, εγωιστικα τοπικιστικη κι εν τελει υποκριτικη είναι και η λογικη της «δικαιης περιχαρακωσης», του τυπου «ο καθεις τα δικα του σκουπιδια». Θα μπορουσε να έχει ως ευκολη ανταπαντηση το «κι ο καθεις το δικο του ρευμα, ψωμι - μοιρα» καταδεικνυοντας το αδιεξοδό της αλλά κι αναδεικνυοντας την αναγκη του Κοινου Τοπου, του  «Τοπου» των κοινων απαντησεων, των απαντησεων που προαπαιτουν αλληλο-διεισδυσεις κι αλληλο-διεμβολισεις στα τοπικα ή ατομικα δοβλετια, του Τοπου οπου συγκροτειται η Κοινωνια ως τετοια κι όχι ως εταιρια εμπορων του Τίποτα. Και είναι ο «Τοπος» αυτος της κοινης πορειας, ο εθνικος τοπος (τροπος) που κληρονομησαμε, στη συγκρουσή του μεταξυ αλλων και με τον τοπικισμο-συντεχνιασμο.

6)  Στη συνεχεια των παραπανω, μπορει να αξιολογηθει καπως ειδικοτερα, και το κινημα συμπαραστασης σε περιστασεις όπως η Κερατεα. Είναι κοινος τοπος ότι η κοινωνικη συμπαρασταση στις επι μερους κοινωνικες αντιστασεις και πάθη, έχει κυριως τη μορφη διαχυτης συμπαθειας, που παρα την επιφανειακα αδρανη της μορφη και την ελλειπη της εκταση και διαρκεια, συνεισφερει σε συγκλισεις και προσανατολισμους - μεσα απ' αυτά αλλωστε εχουμε επιβιωσει μεσα στον κατηφορό μας. Οι επιτοπιες ή άλλες παρεμβατικες συμπαραστάσεις είναι ελαχιστες οσο και σημαντικες κατά περιπτωση (πχ. όπως η επισκεψη του Μικη στην Κερατεα), και φυσιολογικα αντιστοιχες στο ρολο τους ο οποιος είναι βοηθητικος-ενθαρρυντικος, συνδετικος με την κοινωνια στους γενικους κοινωνικοπολιτικους ορους, καθως και προσανατολιστικος κατά περιπτωση.

Ας αναφερουμε όμως και δυο ειδων ακομα γνωστες «συμπαραστασεις». Αυτή των αναρχοαυτονομων ομαδων που θεωρουν - ως εχουν κάθε λογο - κάθε εκδηλωση αντιστασης «δικη τους υποθεση κι ευκαιρια», μ' ότι θετικο ή προβληματικο σημαινει αυτό. Κι αυτή των επαγγελματιων «συμπαραστατων» ειτε του επισημου πολιτικου-καθεστωτικου τοπιου ειτε του περιθωριου του, επισης καθεστωτικου. Κάπηλες κομματικες ανακοινωσεις, μικροκομματικες αλληλοκαταγγελιες, τιποτολογικες δηλωσεις πολιτευτων, ψηφοθηρικες δημαρχοσυνδικαλιστικες φατσες κτλ. είναι μερος του επισημου-φαυλου τοπιου. Υπαρχει όμως και μια πιο γελοια εκφραση καπηλειας, αυτή του φαυλου παλαιοαριστερου ολοκληρωτισμου του περιθωριου. Αγριαριστεροί πάτρονες λαθρομεταναστών, περιφερόμενοι μπαγιάτικοι επίδοξοι καθοδηγητές, σταλινοτροτσκοειδή εισοδιστικά ρετάλια, μετωπικοι εθνικόφρονες του τσαμπουκά, νευρωτικοί εναλλακτικοί κάθε ειδους,  κνίτες κάθε ταμπελας που ο,τι αρπαξουν με κάθε τροπο, ακομα και κνίτες με φουστανελλα αλλά χωρις αρχές από κατω (λυμαινονται και στις Σπιθες, μαχητικα και διαλυτικα, ως διαπιστωνει κι ο πιο αφελης Σπιθιστης, πλέον),  καταγραφουν μια οψη των «συμπαραστασεων», αλλά και της κατάντιας της αριστεράς, τονιζοντας παραλληλα και τις αναγκες και τις κατευθυνσεις πολιτικοποιησης.

Μια ακομα οψη των κινηματων συμπαραστασης (και του χαμηλου επιπεδου της) είναι η «συνηγορικη», δηλ. αυτή που προσθετει χυδην στον τορβα των υποστηρικτικων επιχειρηματων. Μπορει ετσι να υψωνονται «τοπικα» επιχειρηματα, και παραλληλα να τσιμπολογιεται μια βολικη δηλωση καποιου «ειδικου» που όμως τοποθετειται από άλλη σκοπια κτλ, ανεξαρτητα απ' το αν όλα αυτά συναδουν μεταξυ τους, αρκει «φασουλι το φασουλι» να φιρτβνουν το ΟΧΙ της περιστασης. Μοιαζει με τη γνωστη απολογια του ανεκδοτου - «κ. προεδρε, πρωτον δεν ημουνα στο φονο, δευτερον δεν ειχα πιστολι μαζι μου και τριτον πυροβολησα με ασφαιρο...». Εδώ καταγραφεται η γενικοτερη πολτοποιηση που εχουν υποστει τα μυαλα βεβαιως και της διανοησης μας, πχ. μπορει να δει κανεις να αναγεται το πολιτικο μας προβλημα στην καταδειξη της αντισυνταγματικοτητας του μνημονιου - κι η μυλωνου τον αντρα της, λεει μια παροιμια.

Στο ιδιο πολτωδες-συνηγορικο μηκος κυματος μπορει  καποιος πχ. να χειροκροτησει τα πιο πανω κριτικα κατά του «γενικου συμφεροντος» (σημειο 4) και να του ξυνισει το αμεσως πιο κατω κατά του «τοπικισμου» (σημειο 5). Η δουλεια μας είναι ωστοσο να ξεπερασουμε τις απλουστευτικες και διχαστικες συνηγοριες (και τις αντιστοιχες ευκολες φλυαριες, που θα αποτελουν παντα καθεστωτικα οπλα) και να συνθεσουμε κοπιαστικα και σε αλληλομαθητεια, τις συγκρουομενες οψεις των πραγματων σε κοινο λογο.

7)  Κι ενώ ο περι Γενικου Συμφεροντος καθεστωτικος λογος έχει σημαντικη απηχηση στην κοινωνια που οντας αλλοτριωμενη, δεν διαχωριζει προς το παρον τα πατρωα-ελευθερωτικα  απ' τα λαϊκοδημοκρατικα-πλειοψηφικα, διακινειται κι ενας πιο προκλητικος καθεστωτικος λογος, αυτος της Πειθαρχιας στην Εννομη Ταξη. Η πρεμουρα της Πειθαρχιας-Ευταξιας (που τη συναντουμε παντου, ακομα και στο θεμα του καπνισματος, ασχετα απ' τις αναγκες της υγειας κτλ) αποκαλυπτεται καθεστωτικη ακριβως όταν η Εννομη Ταξη (πχ. φορολογια εχοντων) θιγει κατεστημενα συμφεροντα, κυριως όμως στο «φιλελεύθερο-θεσμοκρατικο» μισος της κατά της ελευθεριας-αυτονομιας, και στον κοινο εδώ τοπο της με το φασισμο.
Το ζητημα εδώ δεν υπαρχει μονον όταν η Εννομη Ταξη δεν διαθετει κοινωνικη νομιμοποιηση (διχτατοριες ή κοινοβουλευτικες νεωτερικες ψευτοδημοκρατιες), αλλά κι όταν διαθετει γνησια εκπροσωπευτικη βαση.  Ακομα και τοτε, το προταγμα της Πειθαρχιας παραμενει καθεστωτικο, αποκλειοντας την υπερ-νομη ετεροτητα, δηλ. το σταθερο υπερ-θεσμικο ελευθερωτικο προταγμα, το διαρκες ανταρτικο. Η αναγκαια οικονομια και συλλογικοτητα του ανταρτικου αυτου, δεν αφορα καποιους «απαραιτητους τεχνικους-μαζικους ορους επιτυχιας», όπως παπαγαλιζει η αριστερα εως οτου γινει καθεστως, ουτε αντιπαραβαλλεται προς τις Προσωπικες αποφασεις. Απεναντίας προϋποθετει την Προσωπικη αποφαση κι Ευθυνη ως στοιχειο τής αναγκαιας ελευθερωτικης συλλογικοτητας, δια μεσου και των «ενοχλητικων» αποκλισεων. Μονο ετσι η συλλογικοτητα αποφευγει τη μετατροπη της σε καθεστως, ενδεχομενως πλειοψηφικο αρχικα και δυναμει μειοψηφικο. Μονο ετσι «νομιμοποιειται» όχι η παγωμενη συλλογικοτητα και το κατ' αυτης αντίπερα σκορποχώρι, αλλά η υπερβασή της σε άλλη πιο προωθημενη συλλογικότητα κι ατομικοτητα.
Φυσικα σε μια τετοια δυναμικη, η παιδεια έχει καθοριστικο ρολο, όχι όμως ως υποκαταστατο ευπειθειας, αλλά ως οργανικο στοιχειο του διανοουμενου - υπευθυνου ανταρτη. Μιλουμε για τον ανθρωπο που όταν συλ-λογαται ελευθερος, συλλογαται καλα (Ρηγας) κι όχι για τον θεσμοδεμενο «υπευθυνο» υπηκοο. Με την εννοια αυτή, το αναγκαιο και ποθουμενο πολιτευμα μας θα είναι ένα ακομα καθεστως αν αρκεσθει στη «γνησια» εκπροσωπηση ή στην «αμεσοδημοκρατικη πλειοψηφια» και δεν αναπαραγεται ως εκπαιδευση Ρηγαδων.
Μπορει καποιος στο σημειο αυτο, να τρομαξει θεωρωντας ισοδυναμα το «ό,τι καπνισει του καθενος»  με το «ό,τι τον φωτισει». Μα δεν υπαρχει δυνατοτητα κοινωνικης ελευθερωσης αν δεν καταφερουμε να δειξουμε εδώ, θεωρητικα και πρακτικα, την τεραστια διαφορα - να μια δουλεια για τις Σπιθες.

8)  Αναλογης γελοιοτητας με τα περι «ευταξίας» είναι τα «περι μελετών». Μιλαμε για την αναγωγη του προβληματος σε «τεχνικο», το οποιο δηθεν επιλυει «αντικειμενικα» η επιστημη. Καμμια επιστημη δεν λεει ότι τα σκουπιδια πρεπει να παν εδώ κι εκει,  καμμια λογικη κι επιστημη δεν θα με ορισει ως το προτιμοτερο θυμα και κανεις μεγαλοσχημος καθηγητης που ισχυριζεται το αντιθετο δεν αφισταται της επιστημονικης ξεφτίλας και της καθυποταξης του στα πολιτικοσυστημικα ξεφτιλίδια και ιδεολογηματα. Τουτεστιν οι μελέτες είναι ομελέτες και οι μελετητές τη χτυπανε, με το αζημιωτο, αφου τους καθορισουν οι παίχτες τις βασικες προδιαγραφες, χώρια που στο τελος εχουν ξεχασει και βασικα στοιχεια  (πχ. τα αρχαιολογικα της Κερατεας), σημαδι ότι αλλού πατουν κι αλλού βρισκονται. Φυσικα, οι μελετες είναι πολυτιμες στον πολιτικο σχεδιασμο. Μπορουν πχ. σε πρωτο σταδιο να παραθεσουν και σχολιασουν συγκριτικα πλεονεκτηματα και μειονεκτηματα  στη χωροθετηση ενός ΧΥΤΑ, καθως και σε τελικο σταδιο να βοηθησουν στην επιλογη μεταξυ παραπλησιων λυσεων. Τα κρισιμα όμως σταδια των  βασικων επιλογων ανηκουν παντα στον αναθετη (πολιτεια) και σωστα, ο οποιος όταν παπαγαλιζει τα περι μελετών υποκρινεται ως φαυλος που είναι. Υπερεχει ωστοσο «θεσει» στη φαυλοτητα του αυτή, του επισης φαυλου και υποκριτικου αντιλογου που αντιπαραθετει «άλλες μελέτες», και ο οποιος στο φαυλο εδαφος του καθεστωτικου λογου που υιοθετησε, προοριζεται να ηττηθει.

9)  Η γενικη λύση στα ζητηματα πραγματωσης των βιοτικων ορων, δηλ. στα προβληματα της κατανομης των  εκαστοτε οχλησεων-βαρών (όπως πχ. στην χωροθετηση  ΧΥΤΑ)  δεν μπορει να αναζητηθει ουτε στη λογικη του Γενικου Συμφεροντος, ουτε του Τοπικου-Συντεχνιακου, ουτε των απαιτησεων του «κινηματος των περιφερομενων καθοδηγητων», ουτε της Θεσμικης Ευταξιας, ουτε των Επιστημονικων μελετων, ουτε των οικο-παραμυθιων, ουτε εν γενει με την πλαστογραφηση των πραγματικων ορων του προβληματος, το οποιο και παραμενει ένα προβλημα «βίου» δηλ. : α) κοινωνικης κατανομης της οχλησης και του κοστους   β) ιδεολογοπολιτικης οπτικης - πραξης για την «κοινωνικη» λύση, δηλ. τη συγκλινουσα κοινωνικοπολιτικη λυση.

Γενικοτερα, το ιδεολογοπολιτικο εδαφος «κοινωνικων» λυσεων, αποτελουν σημερα η συγκρουση με το συστημα και την Κεντροαριστερη Αιχμη του, καθως και με τον παντοειδη κνιτισμο-μετωπισμο (απαραιτητο μεταξυ αλλων για να σωθουν και οι ιδιοι οι τρελλαμενοι αριστεροι). Πολιτικα αυτά συνοψιζονται στην Εδώ και Τωρα Αναγκη για ένα Πολιτικο Συστημα Βαθειας Δημοκρατιας, και την αναπτυξη μιας αντιστοιχης πολιτικης, δηλ. σ' αυτά που αφορουν και τη δουλεια της Σπιθας.


10)  Τα ειδικοτερα βιοτικα ζητηματα εντασσονται στην προσπαθεια αυτή με καταλληλη μορφη. Η απλουστερη-τρεχουσα μορφη μιας ως ανω λυσης, στο ζητημα «ΧΥΤΑ-Κερατεα», έχει ένα τεχνικο κι ένα πολιτικοικονομικο σκελος ως ακολουθως :

α)  Οι τεχνικες μελετες, ουσιαστικα εχουν να προσδιορισουν αρχικα υποψηφιους χωρους ΧΥΤΑ ενδεχομενως σε μεγαλη ακτινα απ' την πρωτευουσα (πιθανοτατα εκτος Αττικης), με κριτηριο τις ελαχιστες επιβαρυντικες επιπτωσεις περιβαλλοντικες κ.α, καθως κι επι μερους σεναρια συνδυασμενης ή όχι χρησης των χωρων αυτων.
β)  Η τελικη επιλογη (πολιτικη παντα) θα πρεπει να επιδιωξει και συμπεριλαβει την αποδοχη των χρησεων αυτων απ' την τοπικη κοινωνια καθως και το κοστος αντισταθμιστικων αντιπαροχων, μεσω της διαγωνιστικης διαδικασιας κι ενδεχομενως της δικαστικης διαιτησιας, μετα κι από διεξοδικο διαλογο.

Μια τετοια λύση δεν στηριζεται σε  πληρη αποδεσμευση του θεματος απ' το εδαφος του «συμφεροντος» και της τρεχουσας αναγνωσής του. Αυτό δεν θα μπορουσε να επιτευχθει δια μιας, αφου το οικονομικο-ωφελιμιστικο κριτηριο κυριαρχει παντου, ωστοσο η εγκατασταση διαδικασιων ανοιχτης συναλλαγης (συγκλινουσες - μη συσκοτιστικες  συνεκτιμησεις Ωφελους-Επιπτωσεων) έχει τα πλεονεκτηματα των «καλων λογαριασμων» στην επιδιωκομενη «φιλία», προοπτικη που παραλληλα πρεπει να υποστηριζεται θεσμικα και παιδευτικα, σε σταθερη βαση.

Φυσικα τετοιου ειδους λύσεις αυξανουν σημαντικα (περιπου διπλασιαζουν) το οικονομικο κοστος διαχειρισης των απορριματων. Αν όμως προτιμαει κανεις να τα ριξει τζαμπα στην αυλη του γειτονα, εξακολουθεί να σκεφτεται με τον τροπο που οδηγησε τη χωρα ως εδώ, ενώ ηθικοπολιτικα  βρισκεται πισω απ' τους εκσυγχρονιστες. Σε κάθε περιπτωση οφειλει κανεις να αναγνωρισει την κοινωνικο-ανταγωνιστικη αφετηρια του προβληματος και να οικοδομησει το εδαφος μιας μη ανταγωνιστικης προοπτικης.