ΠΕΡΙ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - του Γιάννη Σαββόπουλου

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Μόλις άφησα το νοσοκομείο και γύρισα στο σπίτι μου, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: Το άρθρο "Περί Άμεσης Δημοκρατίας" του Γιάννη Σαββόπουλου, που προτείνω να δημοσιευθεί, για να γίνει η βάση μιας πλατιάς δημόσιας συζήτησης μεταξύ των μελών μας, ώστε να καταλήξουμε κάποτε όλοι μαζί σε μια κοινή άποψη για το τι θέλουμε τελικά, πώς το θέλουμε και με ποιον τρόπο θα το κατακτήσουμε.

Αυτό με βοηθάει κι εμένα προσωπικά, γιατί όπως φαίνεται, ορισμένοι δεν κατανόησαν μερικές σκέψεις και ενέργειές μου για τον τρόπο οργάνωσης που απαιτείται ειδικά στα πρώτα μας βήματα για να πετύχουμε τους στόχους μας και που με το άρθρο αυτό διαπιστώνω ότι φωτίζονται αναλυτικά. Δεν έχω λοιπόν παρά να ευχαριστήσω τον άγνωστο φίλο για την πολύτιμη συμβολή του.

Με την ευκαιρία αυτή και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την αγάπη και τις ευχές σας που τόσο πολύ με βοήθησαν στις δύσκολες ώρες που πέρασα.

Πάσχα 2011

Μίκης Θεοδωράκης

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΕΡΙ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Είναι αληθές ότι όλα όσα σήμερα διαδραματίζονται, είναι μία αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων δεν έχουν εμβαθύνει στις έννοιες που περιγράφονται και συνθέτουν την πεμπτουσία της όλης ιδέας της Ιδρυτικής Διακήρυξης. Και η απόδειξη είναι ότι ουδείς μέχρι σήμερα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, μπορεί με βεβαιότητα να πει και να παρουσιάσει ολοκληρωμένα το ιδεολογικό στίγμα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Η συστράτευση νέων Σπιθιστών στις γραμμές της Κίνησης, γίνεται με βάση την Αντίσταση και την Ανυπακοή για το Μνημόνιο, την Οικονομία, την αλλαγή του Συντάγματος, ενώ ταυτόχρονα οι ιδέες της Ελευθερίας, της Άμεσης Δημοκρατίας, του πατριωτισμού και της Ανεξαρτησίας, χρησιμοποιούνται ως συμπληρωματικές έννοιες και προτείνονται περισσότερο σαν αποτελέσματα της αλλαγής και της Αντίστασης, την ώρα που θα έπρεπε να είναι ο κυρίαρχος σκοπός, η αιχμή του δόρατος και το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα.

Περί του λόγου το αληθές, συμμαρτυρούν οι ίδιες οι ζυμώσεις μέσα στην
Κίνηση, αλλά και η επιβράδυνση που προκαλείται λόγω των τριβών πάνω σε θέματα όπως το οργανωτικό και οι δράσεις, φυσικό αποτέλεσμα έλλειψης κοινής ιδεολογικής βάσης.

Ποιος μπορεί σήμερα, να παρουσιάσει με σαφήνεια το θέμα της Άμεσης Δημοκρατίας σε μία ολοκληρωμένη ανάλυση και να συμφωνήσει κατά πάντα, έστω με άλλον ένα Σπιθιστή; Επί τούτου, θα λέγαμε λοιπόν ότι η παρούσα ανάλυση αποτελεί μία πρώτη προσπάθεια, μία πρώτη αποφλοίωση ας πούμε, προκειμένου να ξεκινήσει ένας διάλογος που ελπίζουμε -θέλω να πιστεύω, όλοι- ότι θα οδηγήσει σε μία κοινή κατανόηση και αποδοχή. Αυτό είναι ένα πολύ κρίσιμο σημείο όχι μόνο για την ανάπτυξη της Κίνησης, αλλά για την ίδια την βιωσιμότητά της.

Εν πρώτοις θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι Δημοκρατία, αφήνοντας κατ' αρχάς κατά μέρος, όσα έχουν διαδραματιστεί στο όνομά της, ακόμη και από την εποχή της πρώτης εφαρμογής της, που ως γνωστόν είχε προβλήματα, τα οποία όμως δεν είχαν καμμία σχέση με την σημερινή παρακμή της.

Δημοκρατία λοιπόν, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι το Κράτος του Δήμου. Δήμος είναι το σύνολο των πολιτών και κράτος;  Η λέξη προέρχεται από την κράση, δηλαδή το σύνολο των δυνάμεων μίας συνεχούς αδιαιρέτου μονάδος, όπως θα έλεγε και ο Αϊνστάιν  και εδώ είναι η πεμπτουσία της όλης ιδέας.

Υπάρχουν ισχυρές κράσεις, υπάρχουν όμως και ασθενικές... Επομένως η λέξη κράτος (εκ του κράση) δεν αποτελεί εχέγγυο καλής λειτουργίας ή και ακμαίας δύναμης, καθ' ότι εξαρτάται από την κατάσταση όλων των πολιτών που συνθέτουν του Δήμο. Άρα ο ρόλος της ως προς την σύνθεση της ιδέας, είναι καθαρά περιγραφικός για να χαρακτηρίζει την κατάστασή της.

Σε αυτό το σημείο συμπεραίνουμε, ειδικά εάν αναλογιστούμε το αρχαίο γνωμικό "νους υγιής εν σώματι υγιές", ότι  οι Αρχαίοι Αθηναίοι κατάφεραν τόσα πράγματα, όχι γιατί η ίδια η Δημοκρατία σαν ιδέα τους το επέτρεψε, αλλά γιατί χαρακτήριζε την ίδια την ποιότητα της κοινωνίας τους. Μία κοινωνία η οποία ήταν αποτέλεσμα σύνθεσης ισχυρών και ανεξάρτητων μονάδων που εργάζονταν για κοινούς σκοπούς και στόχους...

Κάθε άνθρωπος με την ποιότητα των σκέψεων και των ιδεών του, δημιουργεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και αναπτύσσεται κι όταν ένα κοινωνικό σύνολο επιτυγχάνει να ανεβάσει το επίπεδο του μέσου όρου της ποιότητας των ιδεών, τότε η Δημοκρατία είναι το φυσικό περιβάλλον της ανάπτυξής τους.

Σε μία τέτοια κοινωνία, επιτυγχάνονται δίκαιες κοινωνικές συνθήκες οι οποίες βασίζονται στην προϋπάρχουσα ισότητα των πολιτών σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην διαβίωση, την οικονομία, την υγεία, την παιδεία, την άρθρωση πολιτικού λόγου, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Με λίγα λόγια, ένα δικαίωμα για κάθε υποχρέωση του πολίτη αλλά και του Δήμου. Αυτή είναι η πραγματική βάση κοινωνικής ισότητας και πάνω σε αυτήν έρχονται όλα τα άλλα να προστεθούν.
Στο πολίτευμα της Δημοκρατίας, η ισχύς του Δήμου είναι η φυσική σύνθεση της καλής κατάστασης των πολιτών σε όλα τα επίπεδα. Σε νου, ψυχή και σώμα. Επομένως το κράτος, δηλαδή η δύναμη του συνόλου των υγιών πολιτών, διαμορφώνει μία κοινωνία ισχυρή, που αποσκοπεί όχι να επιβάλλεται στα μέλη της, αλλά να έχει ισχυρές συλλογικές αποφάσεις που εξασφαλίζουν το ορθό μέτρο της διάθεσης των πόρων της κοινωνίας. Συνεπώς έχουμε ένα πολίτευμα ρυθμιστικό και όχι εξουσιαστικό και σ' αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται και το καινοτόμο επίτευγμα της εποχής της πρώτης Δημοκρατίας, σε σχέση με τα ολιγαρχικά ή μοναρχικά πρότυπα των τύρρανων και των Βασιλέων.

Φυσικά ουδέποτε σε όλη την γνωστή τουλάχιστον ιστορία του κόσμου υπήρξε μία ιδέα, ένα σύστημα αξιών που να εφαρμόστηκε στο εκατό τοις εκατό της αρχικής σύλληψης. Το ίδιο συνέβη και με την  ιδέα της Δημοκρατίας, που όμως η εφαρμογή της στην εποχή της Αρχαίας Αθήνας, έφτασε σε αρκετά ψηλό επίπεδο.

Συνοψίζοντας λοιπόν, θα πούμε ότι η ιδέα της Δημοκρατίας, παρουσιάζει την ιδανική εικόνα μίας κοινωνίας πολιτών, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, με δίκαιη κατανομή του πλούτου, αποτελούμενη από ισχυρές, ανεξάρτητες και αυτοδιοικούμενες μονάδες,  δηλαδή τους πολίτες, οι οποίοι έχουν υψηλό επίπεδο παιδείας, μόρφωσης, υγείας, ψυχικής ισορροπίας και οικονομικής ευμάρειας. Διακρίνεται από την αρμονική συμβίωση ισορροπημένων ατόμων, που συμμετέχουν στα κοινά, διατηρώντας πάντοτε τον αυτοέλεγχο και την πειθαρχία σε όλα όσα έχουν τεθεί ως βάση  της κοινωνικής τους δομής.

Η Δημοκρατία είναι κοινωνικό αποτέλεσμα. Παράγεται από το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, το ύψος της θεώρησής τους περί Δικαίου, περί Παιδείας, Περί Θεσμών. 

Σήμερα, με βάση αυτή την θεώρηση, δεν έχουμε Δημοκρατία, (αν είχαμε ποτέ) αλλά βρισκόμαστε ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, υπήκοοι σε ένα καθεστώς που εξαθλιώνει τους πολίτες δημιουργώντας μία φατρία οικονομικής εξουσίας, η οποία αναδείχθηκε από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, με ανήθικα μέσα, βασιζόμενη στην εξαπάτηση, την υπεξαίρεση και την κατάλυση κάθε ηθικής αξίας που θα μπορούσε να αναπτύξει και διατηρήσει την ισοκρατία, την ισηγορία και την ισονομία ανάμεσα στους πολίτες.
Έχουμε πλέον διαποτιστεί με ιδέες που υποστηρίζουν, μέσω της παθητικής αποδοχής σε νόμους εξαρτημένων από ξένα κέντρα Κυβερνήσεων, την εξουσία αυτής της φατρίας και η νοοτροπία που διαμορφώθηκε με την πάροδο του χρόνου, είναι τόσο εξαπλωμένη, ώστε να θεωρούμε την αναρχία ως τον μόνο τρόπο αντίδρασης και ιδιαίτερα σε κάποιες περιπτώσεις, να την θεωρούμε ακόμη και Δημοκρατία. Αυτό είναι εντελώς λανθασμένο.

Η Δημοκρατία διέπεται από Συνθήκες οργάνωσης κατ' αρχάς μεταξύ των πολιτών κι όταν λέμε συνθήκες εννοούμε κανονικές γραπτές συμφωνίες μεταξύ του συνόλου των πολιτών. Διέπεται από συνθήκες κοινής αντίληψης, αίσθησης και τήρησης του δικαίου και η αυτοδιάθεση είναι αγαθό αποτέλεσμα της υψηλής ποιότητας ιδεών που διακινούνται μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων πλησίασαν την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, θεωρούν -όπως οι περισσότεροι Έλληνες- ότι είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι πολίτες. Είναι όμως αλήθεια; Αποτελούν νησίδα στον ωκεανό της Παγκόσμιας Οικονομίας, της Παγκόσμιας Τάξης; Μπορούν να κάνουν απλά πράγματα, όπως για παράδειγμα να μπουν στη Βουλή των Ελλήνων, να πάνε στο γραφείο ενός υπουργού για να ζητήσουν έλεγχο των εξόδων του υπουργείου, ή ακόμα πιο απλά, να πάνε σε μία πλατεία, να στήσουν ένα μικρόφωνο και να μιλήσουν στον κόσμο χωρίς να πάρουν καμμία άδεια από την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Κανονικά θα έπρεπε να μπορούν καθ' ότι υποτίθεται ότι είναι κοινός δημόσιος χώρος, περιουσία του Δημοσίου, δηλαδή κοινή περιουσία των Ελλήνων.

Όμως όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά θα αντιμετωπίσουν την αστυνομία που θα κληθεί από την ίδια την Τοπική Αρχή, ή κάποιον άλλο "υπάκουο" πολίτη, για να τους ενημερώσει ότι αυτό που κάνουν απαγορεύεται χωρίς την άδεια του Τοπικού Άρχοντα! Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα κτίρια που υπάγονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στην Κρατική Εξουσία, καθώς και για όλη την "δημόσια" περιουσία. Υπάρχουν τόσα και τόσα παραδείγματα ακόμα, που αποδεικνύουν ότι η Κατοχή έχει ξεκινήσει πολύ πριν το Μνημόνιο και ουσιαστικά κανένας Έλληνας δεν είναι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει την κοινή περιουσία, ή ακόμη και να κάνει οτιδήποτε ακυρώνει άμεσα ή έμμεσα την Κρατική Εξουσία. Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε χρόνο ψηφίζονται νόμοι που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την απαγόρευση!
Το να πιστεύει λοιπόν κάποιος ότι είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος, στην σημερινή πραγματικότητα είναι μία ουτοπία, ή τουλάχιστον ευσεβής πόθος. Εάν αυτό αλήθευε δεν θα χρειαζόταν η Αντίσταση, ούτε η Ανυπακοή. Η τάξη και η νομιμότητα θα μπορούσαν να αποκατασταθούν με άμεσες διαδικασίες. Όμως τίποτε απ' όλα αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα, ζούμε υπό το κράτος μίας φατρίας, που καθημερινά υποτιμά και εξαθλιώνει τους πολίτες, μετατρέποντάς τους σε υπάκουους καταναλωτές, ή ακόμα χειρότερα, σε ηλεκτρικούς συσσωρευτές που η ζωή τους έχει μοναδικό στόχο να κινεί τα γρανάζια του συστήματος.

Είμαστε υποχρεωμένοι να ταξινομήσουμε τις ιδέες μας και να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε ανεξάρτητοι, αλλά ζούμε σε μία ψευδαίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας, η οποία αποτελεί και το βασικό εμπόδιο στην μαζική κινητοποίηση των Ελλήνων. Αυτή η ψευδαίσθηση πρέπει να διαλυθεί και στην θέση της να τοποθετηθεί η πραγματική εικόνα, με τους Έλληνες υπόδουλους, προδομένους και την Ελλάδα μία κατεχόμενη χώρα που πρέπει να απελευθερωθεί κατ' αρχάς και μετά να ανεξαρτοποιηθεί, αναστυλώνοντας την οικονομία της που πρέπει να στηριχθεί στις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και των ίδιων των πολιτών της.

Εδώ ερχόμαστε στη βάση του προβλήματος. Είναι δυνατόν να επιτευχθεί Δημοκρατία από υπόδουλους και ελεγχόμενους πολίτες; Πολίτες που στην πραγματικότητα είναι αδύναμοι υπήκοοι αποικιοκρατικού καθεστώτος; Πολίτες οι οποίοι δεν έχουν άμεση και ελεύθερη πρόσβαση στην υψηλή τεχνολογία και στην ειδική και ποιοτική γνώση;  Πολίτες οι οποίοι δεν έχουν σωστή υγειονομική περίθαλψη, σωστή παιδεία και στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο; Είναι δυνατόν να μπορέσουμε να κινηθούμε ανεξάρτητα την ώρα που εξαρτόμεθα από ένα σύστημα που χρησιμοποιώντας επί δεκαετίες, τεχνικές και μεθόδους  χειραγώγησης, έχει κατορθώσει να ελέγχει τις πρώτες ύλες, τα Μ.Μ.Ε, την αγορά εργασίας, το χρήμα, το εμπόριο, την τεχνολογία, την υγεία, την παιδεία, τις Τέχνες, μα πάνω απ' όλα την δυνατότητα πνευματικής ανάπτυξης; Μπορεί με δημοκρατικές διαδικασίες να ανατραπεί ένα σύστημα που δεν βασίζεται στην Δημοκρατία, αλλά στην εξουσία λίγων εκλεκτών;

Με ποιό τρόπο μπορούν οι πολίτες να διεκδικήσουν αυτά που το σύστημα δεν πρόκειται να τους χαρίσει;

Για να γίνει μία διαπραγμάτευση πρέπει να υπάρχει κοινή βάση και αντικείμενο. Επί του προκειμένου δεν υφίσταται ούτε αντικείμενο, ούτε κοινή βάση, καθ' ότι στην πραγματικότητα δεν μπορείς να διαπραγματευτείς το αυτονόητο. Η δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο της ζωής του, την διάθεση του χρόνου του, την ανάπτυξη των πνευματικών του αρετών και δυνάμεων και την προσφορά τους στα κοινά, είναι δικαίωμα ένστικτο, αναφαίρετο και μη διαπραγματεύσιμο. Το να βάλεις σε διαπραγμάτευση αυτό το δικαίωμα, δηλώνεις αυτόματα την απώλειά του.

Επομένως η μόνη επιλογή είναι αντίσταση και ανυπακοή προς το σύστημα! Και τονίζω, προς το σύστημα, γιατί η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες. Πρώτον την οργάνωση και δεύτερον την πειθαρχία, στοιχεία απαραίτητα σε οποιοδήποτε σύνολο ατόμων κινούνται προς αντιπαράθεση ή σύγκρουση! Εδώ είναι και το βασικό σημείο της παρανόησης στο οποίο υπέπεσαν αρκετοί ακόλουθοι της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών που θεώρησαν ότι πρέπει να κάνουν ανυπακοή μέσα στην Κίνηση και να διεκδικήσουν δικαιώματα, τα οποία ουσιαστικά δεν έχουν σαν Έλληνες Πολίτες, λες και αν "βαφτιστούν" μέσα σε ένα χώρο ελεύθεροι θα έχει λήξει και ο προορισμός τους. Γνωρίζουμε όμως ότι οι πραγματικοί πατριώτες και οι αληθινοί ηγέτες δεν είναι ελεύθεροι, (έλευθε ριον), γιατί αισθάνονται την υπέρτατη υποχρέωση να υπηρετήσουν το σύνολο του λαού. Και όποιος αναγνωρίζει τέτοιο καθήκον είναι υπόχρεος της αποστολής του, άρα δεν μπορεί να αποφασίζει μόνο για τον εαυτό του, ξεχνώντας την αναγκαιότητα οργάνωσης για τον σχηματισμό ενός παλλαϊκού μετώπου το οποίο θα μπορεί με δυνατή οργανωτική βάση και πειθαρχία, να καταφέρει δυνατά κτυπήματα στο κυρίαρχο σύστημα μέχρι την τελική του πτώση και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Από αυτή την οπτική, η μόνη διεκδίκηση, -εάν μπορούμε να την θεωρήσουμε έτσι- θα έπρεπε να είναι η εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας από τον ίδιο τον λαό ενάντια στο σύστημα. Αντίθετα κινήθηκαν να εφαρμόσουν την Άμεση Δημοκρατία -περί της οποίας δεν υφίσταται ακόμα κοινή θεώρηση- προς τα έσω, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν θεωρούν εαυτούς στρατευμένους επαναστάτες, αλλά θεωρητικούς ηγέτες μίας εντελώς θεωρητικής επανάστασης.

Στην Δημοκρατία δεν καταργούνται οι εκπρόσωποι, δεν καταργείται η αξιοκρατία, δεν καταργούνται οι θεσμοί. Αντίθετα όλα αυτά ενισχύονται και χαλυβδώνονται από τον έλεγχο του σώματος της Δημοκρατίας, δηλαδή τους πολίτες. Όταν όμως η Δημοκρατία, δημιουργεί στράτευμα για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε επιβουλή, μέσα στο στράτευμα δεν μπορεί να λειτουργήσει Δημοκρατία, γιατί έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό σώμα, με ένα εντελώς διαφορετικό σκοπό και στόχο. Έχουμε άλλη Συνθήκη, που και αυτή είναι αποτέλεσμα της απόφασης των πολιτών κι αυτό δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε κόμμα, όπως φοβούνται ορισμένοι, ή την δημιουργία παρακράτους φασιστών, όπως διατείνονται οι προβοκάτορες!
Υπάρχουν λοιπόν δύο βασικές θεωρήσεις. Η μία προτείνει Άμεση Δημοκρατία εδώ και τώρα και στα πάντα, χωρίς όμως τις βασικές προυποθέσεις και η άλλη λέει κάνουμε επιστράτευση με στόχο  να αποκαταστήσουμε την Δημοκρατία και λειτουργούμε με κανόνες στρατιωτικής πειθαρχίας και ιεραρχίας, τους οποίους εμείς επιλέγουμε, αποφασίζουμε αλλά και τηρούμε!

Στην πρώτη περίπτωση, για να εφαρμοστεί  Άμεση Δημοκρατία, πρέπει να υφίσταται βάση ανεξάρτητων και ελεύθερων πολιτών. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει, γιατί ούτε ελεύθεροι είμαστε, ούτε ανεξάρτητοι, ούτε καν πολίτες!  Όλοι όσοι κόπτονται περί της εφαρμογής της Άμεσης Δημοκρατίας εδώ και τώρα και παντού, θεωρούν εκ προοιμίου ότι: α) είναι ελεύθεροι, που σημαίνει ότι δεν αισθάνονται το καθήκον και την υποχρέωση μαζικής και στρατευμένης σύγκρουσης με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, β) ότι είναι ανεξάρτητοι, που σημαίνει ότι έχουν πόρους και πρόσβαση σε πρώτες ύλες, τουτέστιν ανεξάρτητη οικονομία και επιλογή ανάπτυξης και γ) ότι είναι πολίτες, δηλαδή έχουν την δυνατότητα π.χ. εντελώς μόνοι  να ελέγξουν τις Κυβερνητικές αποφάσεις, να εξοστρακίσουν απατεώνες κερδοσκόπους πολιτικούς, να εισάγουν στην Βουλή των Ελλήνων πρόταση προς ψήφισμα και να ακυρώσουν οποιαδήποτε κυβερνητική απόφαση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας.

Όλα αυτά φαντάζουν αστεία στην καθημερινή πραγματικότητα. Τόσο αστεία που αν κάποιος  σήμερα, έλεγε για την Επανάσταση του 1821, ότι οι Έλληνες αρνήθηκαν το κάλεσμα της Φιλικής Εταιρείας γιατί αισθάνονταν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι πολίτες, θα το θεωρούσαμε ένα ανόητο ανέκδοτο! Το ίδιο ανέκδοτο ισχύει και σήμερα και είναι εξ ίσου ανόητο!
Από την άλλη για να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε την Δημοκρατία πρέπει να την διεκδικήσουμε και αυτό γίνεται μόνο με ένα τρόπο. Αντίσταση κατά τόπους και μαζικά. Εδώ είναι η Άμεση Δημοκρατία!

Διευκρινιστικά, θέτω το εξής απλό ερώτημα: Εσύ, σαν απλός κάτοικος μίας γειτονιάς, γνωρίζεις πως να εφαρμόσεις την Δημοκρατία στην γειτονιά σου;
Ας μην μιλήσουμε σε αυτή την φάση για τις πόλεις, τις περιφέρειες, την Ελλάδα ολόκληρη... Ας μιλήσουμε για την γειτονιά! Πως μπορείς να εφαρμόσεις την Δημοκρατία στην γειτονιά σου; Γιατί αν δεν σου έρχεται καμμία ιδέα για την γειτονιά σου, είσαι βέβαιος ότι μπορείς να καταρτίσεις, να συμφωνήσεις ή να αποφασίσεις ένα σχέδιο εκδημοκράτησης όλης της χώρας; Εάν έχεις τα θέματα που αφορούν την γειτονιά και κατορθώσεις πάνω σ' αυτά να κινητοποιήσεις όλους σου τους γείτονες, τότε έχεις κάνει το πρώτο βήμα για την Άμεση Δημοκρατία. Έχεις κάνει το πρώτο βήμα αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στο βασικό της κύτταρο. Τον Έλληνα πολίτη. Και δεν εννοώ τα θέματα της καθαριότητας, της ανακύκλωσης και του φωτισμού... -που και αυτά χρήζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας- αλλά εννοώ κυρίως την ενημέρωση για τα ουσιώδη και πραγματικά δικαιώματα του πολίτη, την ανάπτυξη πρωτοβουλιών για πνευματική έκφραση και ανάπτυξη και εν γένει κάθε δραστηριότητα που θα αναδείξει εκφράσεις, δημιουργικού πνεύματος, Τέχνης και Πολιτισμού, ανεβάζοντας έτσι τον μέσο όρο του συνόλου των πολιτών.

Υπάρχουν επομένως δύο οπτικές περί άμεσης Δημοκρατίας. Η μία είναι εκείνη που εστιάζεται στις διαδικασίες και στην πραγματικότητα, δεν περιέχει την αληθή έννοια ούτε και την πραγματικότητα της Δημοκρατίας, γιατί αποσκοπεί να χρησιμοποιήσει τις διαδικασίες για την αύξηση επιρροής διαφόρων τάσεων που προσχώρησαν στην Κίνηση. Η άλλη, μιλάει για την οπτική της εκδημοκράτισης των πολιτών και της άμεσης διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους ως πολίτες αυτής της χώρας, που ξεκινάει πρώτα από εμάς τους ίδιους, ή όσους τέλος πάντων θέλουν να λέγονται Σπιθιστές!

Πρώτα πρέπει να εκδημοκρατιστούν οι Έλληνες. Με άλλους λόγους να ανανήψουν σαν άτομα, σαν ανθρώπινες πνευματικές οντότητες και να αρχίσουν να απαιτούν τα δικαιώματά τους. Να ανεβάσουν το επίπεδο των σκέψεων και των ιδεών τους. Να αρχίσουν να μιλάνε δημοκρατικά, που σημαίνει να έχουν σεβασμό στον συνομιλητή τους και να δίνουν την σημασία που θέλουν να έχουν οι ίδιοι όταν θα μιλήσουν με την σειρά τους. Να σκέφτονται περί του κοινού καλού, χωρίς να "ιδιωτεύουν" αποσκοπώντας  να ασκήσουν επιρροή, στην προσπάθειά τους να εισάγουν τις δικές τους "μασημένες" ιδέες, προερχόμενες από ξεπερασμένες και αναχρονιστικές θεωρίες που υπηρέτησαν στο παρελθόν. Να ασκήσουν την λαϊκή κυριαρχία στην γειτονιά που ζούνε και όχι μόνο. Εκδημοκράτιση του Έλληνα συνεπάγεται πνευματική ανάπτυξη, τουτέστιν αύξηση της πνευματικής του διάπλασης, αύξηση της κριτικής του ικανότητας, του χειρισμού ιδεών, της ανάπτυξης μελετών για θέματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο, την Τέχνη, τον Πολιτισμό.  Αυτό είναι η άμεση Δημοκρατία που πρέπει να εφαρμόσουμε στην παρούσα φάση και σημαίνει άμεση ανάπτυξη, άμεση αποκατάσταση κοινωνικής συνοχής, άμεση αύξηση της δύναμης του Έλληνα και την μεταλλαγή του από υπήκοο, σε πολίτη.

Εάν αυτό εφαρμοστεί σε κάθε γειτονιά... μπορείτε να φανταστείτε την διάσταση που θα πάρει η αντίσταση; Η  Σπίθα δημιουργήθηκε για να δώσει λόγο σε κείνους που δεν μπορούν να έχουν! Αυτή είναι η ουσία της ιδέας της Σπίθας σε κάθε περιοχή, με τελικό στόχο να γίνει σε κάθε γειτονιά.  

Το σύστημα ενοποιεί τα πάντα. Εμείς εξειδικεύουμε. Έτσι μειώνουμε την έκταση και αυξάνουμε το δυναμικό της δράσης μας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έκπληξη θα νοιώσουν οι υπάλληλοι του συστήματος, εάν ξυπνήσουν ένα πρωί και έχουν να αντιμετωπίσουν μία εστία αντίστασης σε κάθε γειτονιά!

Εύλογα θα ρωτήσετε με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό. Για να πάρετε τις απαντήσεις θα πρέπει να αφήσετε στην άκρη τις ηγετικές τάσεις επί της επικράτειας και να ασχοληθείτε με την γειτονιά σας. Όσο θα την γνωρίζετε καλύτερα και μαθαίνετε τα προβλήματά της, τόσο θα βρίσκετε και τα θέματα που απαιτούν την προσοχή σας. Κι αν έχετε τέτοια Σπίθα μέσα σας που μπορείτε να επεκταθείτε και σε άλλες γειτονιές, τότε αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναδειχθούν οι άξιοι, οι άριστοι αγωνιστές. Και για να επιτύχει οποιαδήποτε προσπάθεια οργάνωσης στη γειτονιά, πρέπει πρώτα να αποκατασταθούν οι σχέσεις με τους γείτονες κι αυτή είναι η πρώτη επαναστατική κίνηση ενάντια στο κατεστημένο, που εδώ και χρόνια φρόντισε για την αποξένωση των πολιτών. Τι λέτε; Αυτοί έκαναν λάθος που ξεκίνησαν από εκεί; Όχι φυσικά!

Τα αποτελέσματα δείχνουν την ορθότητα του σχεδίου τους. Εμείς με την σειρά μας πρέπει να αρχίσουμε από το ίδιο σημείο, αποκαθιστώντας την κοινωνική συνοχή και τα προβλήματα που δημιούργησε αυτή η αποξένωση. Η συνοχή της κοινωνίας μας είναι το δυνατότερο όπλο της αντίστασής μας.

Αυξάνοντας την κοινωνική μας συνοχή, αυξάνουμε το δυναμικό μας όχι μόνο σαν σύνολο, αλλά και σαν άτομα. Έτσι μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον τόπο και πάλι δικό μας. Γιατί εάν ο πολίτης δεν αισθάνεται τόπο του την ίδια του την γειτονιά, γιατί να τον νοιάξει αν οι Γερμανοί πάρουν την Ακρόπολη, τους Δελφούς ή την Δήλο; Αν πάρουν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τους δρόμους; Μήπως και τώρα τα κατέχει; Μήπως έχει την δυνατότητα να επισκεφτεί τους χώρους της Ιστορίας του χωρίς να καταβάλλει το αντίτιμο που θα πληρώσει και ο τουρίστας; Η Αντίσταση κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, γεννήθηκε τόσο εύκολα, γιατί οι τότε Έλληνες, είχαν πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινωνική συνοχή, από αυτή που έχουν οι Έλληνες του σήμερα. Υπήρχε η καλή γειτονία! Δεν θα ήταν υπερβολικό λοιπόν να πω, ότι η Αντίσταση που πρέπει να κάνουμε πρέπει να ξεκινήσει με την επανάσταση της γειτονιάς.

Πρέπει, σημαίνει αξίζει! Αξίζει στην κοινωνία, στους Έλληνες στην Ελλάδα!  Βασικός μας στόχος λοιπόν για την Άμεση Δημοκρατία, πρέπει να είναι η εφαρμογή της στο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό της πρέπει, αυτό και της αξίζει. Εάν επιμείνουμε στην Άμεση Δημοκρατία "εντός τειχών", δηλαδή μέσα στην Σπίθα, χωρίς να υπάρχει το υπόβαθρο της εκδημοκράτισης των μελών-πολιτών, τότε δεν θα είμαστε ούτε Κίνηση, ούτε Κίνημα, αλλά  Άμεση Οχλαγωγία, ή ακόμα χειρότερα Άμεση Δημαγωγία!

Εν κατακλείδι, μέσω της οπτικής αυτής της θεώρησης, πρέπει να κάνουμε μία πραγματική Κίνηση να αποκαταστήσουμε εαυτούς κατ' αρχάς, αλλά και το σύνολο της Ελληνικής Κοινωνίας εν συνεχεία, στην αληθή βάση της Δημοκρατίας, που δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάπτυξη της παιδείας των Ελλήνων και όλων εκείνων των στοιχείων που θα αυξήσουν την ικανότητά τους να συμμετέχουν δημιουργικά στα κοινά, με υψηλό επίπεδο ιδεών και προτάσεων που αποσκοπούν στην ανάπτυξη του κράτους (δύναμης) του κοινωνικού συνόλου. Αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την ανάκτηση της κοινωνίας μας και την αύξηση της συνοχής της, που θα οδηγήσει στην κραταίωσή της και εν τέλει την επικράτησή της έναντι ψευτοδημοκρατών, που το μόνο που επιδιώκουν είναι ο κατακερματισμός της.

Η εκδημοκράτηση των Ελλήνων πρέπει να κατακτηθεί με σίγουρα και σταδιακά βήματα, ώστε να  κατακτήσουμε μία βιωματική καθημερινή Δημοκρατία, που σημαίνει δυνατούς πολίτες σε ιδέες, σε ανθρωπισμό και υγεία, τόσο φυσική, όσο ψυχική και πνευματική. Εάν δεν δημιουργηθεί αυτή η βάση, καμμία κίνηση, κίνημα, ή ακόμη και επανάσταση, δεν εξασφαλίζει μία πραγματικά νέα δημοκρατική κοινωνία, παρά μόνο μία καλύτερη ίσως εκδοχή της σημερινής παρακμιακής της κατάστασης.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο ή ακόμη και γραφικό σε κάποιους, η επανάσταση που θα οδηγήσει στην Ανεξαρτησία της Ελλάδας, θα είναι επανάσταση ιδεών. Μόνο μία τέτοια επανάσταση αξίζει σε κάθε Έλληνα, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε συνοικία, πόλη, περιφέρεια, επαρχία και εν τέλει σε όλη την Ελλάδα.

Η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση, είναι ο στόχος και η κορυφή που πρέπει να κατακτήσουμε σε αυτή την ανάβαση που ξεκινήσαμε. Σ' αυτή την πορεία χωράνε όλοι όσοι αισθάνονται την ανάγκη εξέλιξης, ανάτασης, σύμπνοιας, συνεργασίας και ενότητας.

Η διαδρομή θα δυναμώσει τα πόδια, τις πλάτες και το φρόνημα κι όταν στο τέλος της διαδρομής πατήσουμε στην κορυφή, δίκαια θα την πατάμε!

Γιάννης Σαββόπουλος